als_ik_hoor
Als ik hoor dat ik morgen dood ga ...
door Paul van Beuzekom, Amersfoort, 17 juni 1999
Als ik hoor dat ik morgen dood ga ………
schrik ik me dood omdat ik nog niet wil,
zie ik beelden van verdriet om de gemiste kansen,
zie ik beelden van angst waar ik voor terug deinsde,
beelden van agressie die ik inslikte uit angst om gekwetst te worden,
beelden van verzet tegen mijn schulp die me mijn veiligheid gaf.
Dan voel ik steeds van "had ik nou maar….".
Als ik hoor dat ik morgen dood ga ………
voel ik de spijt dat ik te weinig heb geleefd,
te weinig tijd genomen mezelf te laten zien,
te weinig tijd genomen voor mijn stralende ontplooiing,
te weinig tijd om los te komen van de omwikkelingen van de angst,
te weinig tijd om het vuur in mij de ruimte te geven,
te weinig tijd om de kwaliteit van het moment van leven
in zijn eenvoud en volheid te leven.
Als ik hoor dat ik morgen dood ga ………
zie ik beelden van loslaten.
Loslaten van dit leven met al zijn vertrouwdheden,
van de mensen die ik om me heen had en heb,
en van de mens die ik in dit lichaam heb laten zien.
Ik voel de angst om het laatste deel van dit traject alleen te doen
en ik zie Moeder Aarde die me het volgende leven indraagt.
Als ik hoor dat ik morgen dood ga ………
zie ik beelden van verlossing van verwachtingen,
van gedachten en angsten die ik in dit leven met me meedroeg.
Ik zie beelden van licht, stralend licht
van een wereld van verbondenheid waarin iedereen thuis is
en waarin ik me pas echt ten volle bewust ben
van de stralende energieke kern die ik altijd al in me draag
die me van liefde vervult en me kan leiden
maar die ik zo weinig durfde te laten zien.
Als ik hoor dat ik morgen dood ga ………
voel ik heviger dan ooit dat ik eigenlijk wil leven
voel ik de moed om de tijd die me rest met al mijn kracht
ten volle aan het leven te besteden.
Om te geven en te delen en te putten
uit die krachtige stralende bron
en me daarin niet terug te houden.
Om ook open en ontvankelijk te zijn voor wat komen gaat.
Als ik nu hoor dat mij deze nieuwe dag gegeven wordt
voel ik me dankbaar dat de dood
me de weg heeft gewezen naar het leven.
Dankbaar voor deze nieuwe geboorte.
Paul van Beuzekom Amersfoort, 17 juni 1999